III Walvis Bay

Walvis é pequena, pouco comercio, ningunha casa importante ou monumento que nos chame a atención. A rúa que atravesa dun lado a outro a cidade, paralela ó mar, ten o nome do presidente do goberno: Sam Mnujoma, as demais só número: 1, 2, 3... Walvis é curiosa e limpa, vive do mar e dos barcos que o habitan dentro dunha baía protectora no medio do Atlántico. Dentro desa baía Walvis ten ao sur unha lagoa tranquila e espléndida rodeada por un paseo que a abre coma un abano ao barrio residencial de Meersig, unha lagoa chea de aves, sobre todo de flamengos, brancos, negros, vermellos e rosas. No ceo de Walvis os pelícanos xogan no vento. Supoño que dende arriba poden ver nas aforas, ao norte, o barrio mulato de Kuisebmond e o barrio negro de Narraville. As valas do porto industrial impiden o acceso ó mar dende o centro da cidade. Hai sen embargo acceso libre ao mar de area que cobre de dunas as costas de Walvis: O deserto de Namib.

   

Walvis vai crecendo porque as dunas invaden o mar a forza de tormentas de area que a marea desfai co seu movemento constante sen deixar que se formen montañas ou dunas dentro dos seus límites. O resultado son quilómetros e quilómetros de solo que utilizan como salinas, interminables, como todo en Namibia. E non sei porqué nin mo souberon explicar pero as salinas, dependendo cecais da cantidade de auga, variaban a súa tonalidade entre branca e vermella da mesma forma que os miles de flamengos que habitan este espectáculo; son tan grandes que pensei que non podería ver nunca mar aberto, sempre había no medio outra salina mais. 

Perto de Walvis está Swakopmond unha pequena vila turística alemana que alguén puxo aquí no medio do deserto do Namib, cos seus edificios coloniais de pedra e tellados de lousa inclinados para que a neve esvare. É curioso que cando os alemáns colonizaron estas terras construiran edificios, rúas e prazas idénticas as do lugar de onde viñan. O deserto encargouse de enterrar algunha destas cidades agora abandonadas, outras como Swakopmond creceron e son agora testimonio fermoso do colonialismo irracional que todavía se percibe. Sendo positivo, é bárbaro poder tomar unha xerra de boa cervexa nunha cervexería alemana no medio do Namib. 

    

É unha lagoa fermosa esta de Walvis. Agora mesmo estou sobre ela, nun restaurante todo en madeira que se levanta en touradas sobre o mar que a cobre. Hai millóns de flamengos no horizonte da miña mirada. O solpor vai traducindo seus corpos en reflexos que perden pouco a pouco a cor até perderse no gris da noite. Despois nada. Levamos dous días en Walvis e Jesús trouxonos a cear aquí. O chan deste restaurante ten ventás de cristal baixo as mesas e agora mesmo vexo pasar pelícanos que deben andar a pescar, supoño. Levamos tempo tamén vendo e non vendo unha pequena pero rapidísima foca que come no peixe como nós o facemos nestas ostras e nesta carne de Kudu –unha especie de cervo grande coma un cabalo. Será imposible que esqueza este momento e a través del, este lugar, esta lagoa. Eu podería vivir feliz aquí sen dúbida.