29.9.01

II Voos e aeroportos



Cada certo número de asentos hai pantallas de televisión. Agora mesmo informan de que estamos sobre Tamanrasset no deserto do Sáhara. Voamos a 10Km por riba da terra e a 940 Km/h. Fóra do avión a temperatura é de -40º, dentro estamos a 23º. É un avión inmenso modelo Airbus. Estou atravesando medio mundo, saltando dun a outro continente, do finis terrae ó fondo do cu do vaso que é África, do Atlantico ó Pacífico, de Vigo a Johannesburgo.
Nos ollos das persoas que voan neste avión non se le moita cousa. Tal vez acostumados ás inmensidades, os seus ollos permanecen inmutables. Tampouco moitas cores. A maioría dos pasaxeiros teñen pinta nórdica, ollos claros, azuis, e o cabelo louro, case branco. Hai uns pequenos xogando polo avión que terán mais ou menos a túa idade. Un é louro, dous son negros e hai outro moi moreno; pode ser indio. Falan inglés entre eles e rin non sei de qué, posto que eu non falo a súa lingua. Miro para eles, escribo das súas cores de pel, dos seus países e eles quizais sexan todos da mesma cidade, vivan nun lugar semellante, ata no mesmo barrio, e nin sequera noten as súas diferencias. Estaría ben, ¿non? Iso sería mirar o mundo desde arriba, dende a altura deste avión. 
Dentro de pouco tocaremos terra, realidade: Johannesburgo. Iamos atrasados para coller o enlace con Namibia e avísannos de que pasaremos a noite nun hotel da cidade. “¡Nin se vos ocorra saír do hotel e menos pola noite!, dínos a azafata, ¡sería de tolos!”. ¿Será ese o horror do que fala Conrad e que retrata tan ben Kapucinski? Creo que si, que o horror –que quizais non sexa tanto como di a azafata– debe de esconderse agora noutras selvas, nas de asfalto e rañaceos de cidades como Johannesburgo.
Nas aforas da cidade péganse propiedades con casas pequenas a grandes granxas, pero sempre valadas con arame de picos por riba, arame roscado que eu só vira nas películas, nos campos de concentración nazis ou nos cárceres de guerra yankees. É moi desagradable esta visión da cidade que, din as estatísticas, é a mais insegura do mundo.

    

Gosto sen embargo do seu aeroporto: un formigueiro, unha loucura de xentes, de razas, de cores, de olores, de caras. Mais tamén de gardas, de vixilantes, de militares, de uniformes de servicio do propio aeroporto e mil policías máis. Despois do airbus, o avión que nos leva a Windoek, capital de Namibia, máis parece un tranvía. Tardamos quince minutos en deixar de ver Johannesburgo, xa te podes dar de conta a cantidade de casas de folla de lata que pegan a súa pobreza contra os muros de luxo e moda da gran urbe: ¡millóns! Impresiona velas dende arriba, apiñadas, ordenadas ás veces, sen avenidas que as separen nin zonas verdes. Pasamos tamén sobre o Kalahari, pero tan alto que non vin animais, nin bosquimáns, que son os habitantes deste deserto. Só vin deserto, predeserto, montañas calvas e logo máis deserto... E de súpeto presión nos oídos, o avión da British que baixa e baixa –deserto e deserto– e segue a baixar... ¿A onde ira?... Penso en esnafrarme sen remedio... E por fin: asfalto, unha pista, aterraxe perfecto: Windoek. Apenas vemos nada a través da ventá: uns cantos avións e pouco máis. Ó baixar unha lixeira bocanada de calor, sol claro e todo pequeno menos os avións. Sigo mirando: ¿onde estará África? Moi lonxe, despois das pistas, naquela pouca herba seca que predice sabana, onda aquel espiño que non está a comer xirafa algunha. Si, África debe estar alí.

    

En Windoek leváronnos de furgalla dende o aeroporto ata outro máis pequeno no centro da cidade, un aeroporto estraño, sen avións, tan só avionetas. Maletas, carros, pasaportes, policía, e case ninguén mais ca nós e uns señores que rían e unha moza que tamén ría... Rían de nós, da nosa cara de parvos ó descubrirmos que iriamos ata Walvis Bay naquelas pequenas avionetas, do Pacífico ata o Atlántico outra vez, naquelas... ¡Formidable! As avionetas, Mario, son coma anxos sobre o deserto, coma aves sen presa, aguias que soben e baixan sobre un solo ás veces escuro, outras menos, gretas negras de mineral de ferro, area e máis area: O deserto do Namib. E ó lonxe, o mar: a Walvis só chegan os anxos

      


No hay comentarios:

Datos personales